قدرت از دیدگاه امام خمینی(ره)

به طور کلی، می‏توان گفت حضرت امام قدرت را ذاتا خیر و کمال می‏داند و قدرت سیاسی را، هم به لحاظ منشأ و خاستگاه و هم به لحاظ غایاتی که تحقق آن‏ها در گرو وجود قدرت است، ضرورتی همیشگی می‏داند. مهم‏ترین این غایت‏ها تهذیب نفوس و تأمین سعادت انسان‏هاست؛ اما در عمل، همواره انسان‏های غیر مهذب در رأس حکومت‏ها قرار گرفته‏اند که منشأ گسترش فساد در کل ساختار سیاسی و در مرحله بعدی در کل جامعه بوده‏اند.      در اینجا این پرسش همیشگی مطرح می‏گردد که: «چه کسی باید حکومت بکند؟» اگر قدرت خیر است و اگر منشأ فساد در حکومت و جامعه اشخاص غیر مهذب هستند، تنها راه حل آن است که اشخاص مهذب در رأس حکومت قرار گیرند. حاکمان حقیقی در مرحله اول انبیا و ائمه معصومین (ع) و در زمان غیبت، فقهای عادل هستند که با استمداد از نیروهای درونی خویش، قدرت سیاسی را در بستر حقیقی آن به جریان می‏اندازند.